Wordt metadata bij afbeeldingen overbodig?

Het lijkt er inderdaad op dat metadata toevoegen aan foto's overbodig aan het worden is.

Google heeft vandaag op hun ‘Inside Search’ event een aantal nieuwtjes laten zien waaronder ‘Zoeken op basis van een afbeelding’. Ik was verbaasd dat de functionaliteit al operationeel was en heb het dus meteen maar even uitgeprobeerd.

Wanneer je naar images.google.com gaat en op het icoontje klikt van het fototoestel wordt je in de gelegenheid gesteld om een afbeelding te uploaden. Daarna geeft Google aan wat het onderwerp op de foto betreft plus een aantal vergelijkbare afbeeldingen. Met name het eerste is natuurlijk interessant want wat nu als je foto’s hebt waarvan je niet meer precies weet wat er op staat? Met een beetje geluk weet Google dus raad! 

Ik heb getest met wat eenvoudige afbeeldingen van de Eiffeltoren en de toren van Pisa en die worden probleemloos herkend maar van een Stupa in Nepal waarvan ik de naam echt zelf eerst in mijn reisverslagen moest opzoeken bleek ook juist te zijn! 

Toch bleken er ook nog wel veel onderwerpen niet herkend te worden zoals de Mount Everest. Dit terwijl Google vandaag juist een afbeelding van een berg had gebruikt om de functionaliteit te demonstreren... 
Het kan natuurlijk zijn dat mijn foto net niet onder de goede hoek is genomen. Zo had ik twee vergelijkbare logo’s van een autofabrikant gebruikt waarvan de ene wel werd herkend en de andere (iets vervormd zoals je kunt zien in het filmpje) niet.

Google geeft aan dat de technologie die hier wordt gebruikt dezelfde is als die van Google Goggles for mobile en alleen iets aangepast voor desktopgebruik. Volgens de berichten zouden er een aantal manieren moeten zijn om afbeeldingen concreet als zoekopdracht aan Google aan te bieden maar de drag-and-drop functie heb ik niet kunnen ontdekken. ‘Gewoon’ uploaden is echter ook heel gemakkelijk (zie evt. m’n filmpje) en er schijnen ook Chrome en Firefox uitbreidingen te komen waarmee je het rechtstreeks vanuit de browser kunt doen.

Het lijkt er dus op dat metadata niet meer de enige mogelijkheid is om je afbeeldingen terug te vinden. In ieder geval wanneer het gaat om afbeeldingen van min of meer bekende zaken als gebouwen, logo’s, artiesten en dergelijke. 

Echter wanneer het gaat om begrippen, uitdrukkingen en andere zaken waar echt menselijke interpretatie voor nodig is dan denk ik dat het nog wel even duurt voordat dit kan worden geautomatiseerd. Voor het bulkwerk zie ik hier echter goede mogelijkheden dat de fotograaf in de nabije toekomst flink wat werk uit handen zal worden genomen.

Zie hier een aantal van de voorbeelden die ik even snel heb getest en ga er zelf natuurlijk ook gerust even mee stoeien!

Opslagruimte voor de fotograaf

Storage

Als fotograaf heb je altijd en in een toenemende mate, behoefte aan een betrouwbare opslag voor al je fotomateriaal. Wat zijn de aspecten die hierin een rol spelen en hoe weeg je ze tegen elkaar af om tot een voor jou goede situatie te komen? Enkele aspecten die in ieder geval een rol spelen zijn:

• De hoeveelheid opslagruimte
• Redundantie (beveiliging tegen gegevensverlies)
• Toegang tot de gegevens (hoe en de snelheid er van)
• Kosten

Hoeveelheid ruimte

Op dit moment (mei 2011) kom je, wanneer je meer dan 3 Tb ruimte nodig hebt, uit op een systeem die meerdere harde schijven combineert. Veelal is dat dan concreet een multibay NAS of een DAS. NAS staat voor Network Attached Storage, dus opslagruimte die bereikbaar is via je netwerk.
De D van DAS staat voor Direct en dat gaat dus over opslagruimte die rechtstreeks met je computer verbonden is via USB, FireWire of eSATA.  Een voorbeeld hiervan is het onder fotografen populaire Drobo. Het voordeel hiervan boven een NAS is natuurlijk de snelheid, met name bij grote bestanden kan dit van doorslaggevend belang zijn.

Wanneer je het kunt doen met 3 TB of minder dan heb je alternatieven in de vorm van opslag met een enkele harde schijf, hierover verder in het artikel meer.

Redundantie (niet hetzelfde als back-up…)

Een harde schijf zal ooit defect raken en dat kan van het één op het andere moment zonder waarschuwing vooraf. Daarbij is de kans heel reëel dat je de data die er op staat verliest. Vanzelfsprekend maak je op geregelde tijden een back-up maar de data waar je de afgelopen uren (of dagen, afhankelijk van wanneer de recentste backup was) aan hebt gewerkt is dan wel verloren. Het mechanisme wat hiertegen bedacht is heet RAID (Redundant Array of Independent Disks). De materie is te complex om hier even uit te leggen, geïnteresseerden kunnen hier op Wikipedia gedetailleerde informatie vinden. 

Waar het in het kort op neer komt is dat bij RAID alle data verdeeld wordt over meerdere harde schijven. Hierbij blijven alle gegevens behouden wanneer een van de harde schijven uit valt. Het eerder genoemde Drobo werkt hierbij overigens iets anders dan RAID maar het principe van data verdeling over alle harde schijven is hetzelfde. Bij uitval van een van de harde schijven kan deze worden vervangen door een nieuwe . Vervolgens zullen alle gegevens weer over  alle schijven verdeeld worden waarmee de RAID weer is hersteld. Een tweede eigenschap van een RAID is de beschikbaarheid van je data. Ook wanneer er een harde schijf defect raakt zul je gewoon bij je bestanden kunnen blijven komen. Dit aspect speelt met name een rol bij belangrijke deadlines.

Een RAID kent overigens wel een bepaalde overhead, dat wil zeggen dat er netto opslag ruimte verloren gaat. Een RAID van 3 schijven van ieder 2 TB is dus niet 6 TB groot maar circa 4. Deze overhead is zeg maar de ‘verzekeringspremie’ voor het redundant opslaan van je gegevens.

Waar een enkele harde schijf dus in eerste instantie een single-point-of-failure was, is hij dat in het geval van een RAID of iets vergelijkbaars niet meer.

Echter bestaat er (helaas) nog zo’n single point of failure en dat is de NAS zelf. Stel dat niet een van de harde schijven maar het NAS-apparaat zelf defect raakt? Meestal is dan (exact) dezelfde hardware nodig om de data op de harde schijven weer te kunnen benaderen. Wanneer deze hardware niet meer verkrijgbaar is, kan het dus zijn dat de data niet meer benaderbaar is of alleen via gespecialiseerde (lees dure) data herstel bedrijven. Kortom; hoe redundant is redundant eigenlijk?

Een oplossing voor dit probleem is om NIET een multibay NAS te gebruiken maar een NAS met een enkele harde schijf. De redundantie verzorg je dan door er een externe harde schijf op aan te sluiten van hetzelfde formaat als de harde schijf die in de NAS zit. Wanneer je deze combinatie zo configureert dat de data van de NAS wordt gerepliceerd op de externe harde schijf dan kun je altijd bij je data. Het maakt dan niet uit wat er stuk gaat; een van de harde schijven, de NAS of de externe HD. Er mogen zelfs meerdere componenten tegelijk stuk gaan, je zult toch nog bij je gegevens kunnen!

Toegang

Een NAS geeft toegang tot de data via het Netwerk waarmee in principe alle computers in het netwerk toegang kunnen worden verleend. Bij een DAS is de toegang meestal beperkt tot de computer waarop hij is aangesloten of is het in ieder geval veel lastiger om toegang voor andere computers te regelen. De snelheid is bij een DAS weer (veel) hoger en in de praktijk zullen deze dan ook deze twee zaken  tegen elkaar worden afgewogen om tot een keuze te komen. 

Met de toegenomen netwerksnelheid worden NASsen echter veel vaker gebruikt tegenwoordig.

Kosten

Voor de afweging multi-bay NAS (DS 211) of single-bay NAS (DS 111) + externe HD heb ik gekeken naar een populair merk; Synology en ik heb twee apparaten met elkaar vergeleken die qua specificaties verder gelijk zijn. Het betreft natuurlijk een momentopname (juni 2011) en de prijzen zullen variëren maar ik veronderstel dat de geconstateerde verschillen niet substantieel zullen wijzigen. De prijzen komen trouwens van de memoryshop.nl en voor de harde schijven heb ik WD’s gekozen. Voor intern de Caviar Green van 2 Tb en voor extern de My Book Essential van 2 Tb:

Een NAS met 2 harde schijven blijkt dus niet alleen in absolute zin duurder dan een NAS met 1 schijf + een externe HD maar ook relatief...

De functieomvang en performance is in deze vergelijking exact dezelfde alleen kent de duurste set wel een single-point-of-failure en de goedkoopste niet.

Mij lijkt de goedkoopste variant dan ook nog eens de veiligste!

Ten slotte

De vergelijking 2-bay-NAS met een 1-Bay NAS + een externe HD is, zoals aan het begin aangegeven, alleen interessant voor de fotografen die voorlopig even vooruit kunnen met 3 TB. Daarbij is het overigens  verstandig om niet al ver vooruit te lopen op toekomstige behoefte omdat de schijven steeds groter worden en de kosten dalen. Alle ruimte die je nu dus in het voren in koopt, koop je per definitie het duurst in. 

Mocht je aan 3 Tb niet voldoende hebben dan kom je automatisch uit op multi-bay systemen. Koop dan iets met minimaal 4 schijven omdat een RAID overhead kent die (relatief) afneemt naarmate er meer schijven ‘mee doen’. Bovendien kun je dan RAID configuraties maken (RAID 6) die uitval van meerdere harde schijven toestaan. De single-point-of-failure voor wat betreft het NAS-apparaat zelf blijft hier wel bestaan natuurlijk.

Het is waarschijnlijk (hopelijk) overbodig om te melden dat een goed ingerichte en redundant uitgevoerde opslag je niet vrijwaart van een degelijk back-up!?

Opmerking juli 2014: Hoewel de type aanduidingen van de genoemde apparaten al niet meer aktueel zijn en de bedragen waarschijnlijk ook niet gaat het verhaal nog steeds op voor de huidige modellen.

iPad inzetten als Porfolio?

Steeds meer fotografen ontdekken de iPad als nieuwe manier om hun portfolio aan geïnteresseerden te presenteren. Daar waar een fysieke portfolio relatief veel werk kost om actueel te houden is dat bij de iPad veel gemakkelijker. Naast het up-to-date houden van je portfolio, zonder dat daar kosten aan verbonden zijn, kun je hem eenvoudig telkens aanpassen aan je (wisselende) publiek.

Net als bij een fysieke portfolio wil je natuurlijk wel dat je foto’s op hun best gepresenteerd worden en Matt Kloskowski heeft daarvoor alweer een poosje geleden een tweetal presets samengesteld waarmee je vanuit Lightroom foto’s kunt exporteren die geoptimaliseerd zijn voor het iPad scherm.

Het viel Matt namelijk op dat de foto’s er veel beter uit zien wanneer de afmetingen exact overeenkomen met die van het iPad scherm. Beter dan wanneer je iPhoto of de iPad zelf de foto’s laat resizen.

Lees hier op ‘Adobe Photoshop Lighroom Killer Tips’ Matt zijn ervaringen,  je kunt er bovendien zijn presets downloaden.

Lancering Media Pro 1

 

Hoewel er nog met geen woord over wordt gerept in de "press room" van PhaseOne is er sinds vandaag wel een download beschikbaar van "Media Pro 1", eindelijk!

Media Pro 1 is hun nieuwe DAM (Digital Asset Manager), een professioneel foto beheer programma en het is gebaseerd op het eerder van Microsoft overgenomen Expression Media 2 (en daarvoor was het iView MediaPro). Vanuit de historie bestaat er een trouwe schare aanhangers, veelal professionele fotografen die natuurlijk allemaal benieuwd zijn naar wat Phase One er van gebakken heeft.

Hoewel ik op deze plek normaal gesproken geen reviews doe ga ik het programma natuurlijk wel even flink aan de tand voelen en kom er hier dan ook zeker op terug. Mochten er geen reviews op internet verschijnen dan kan het zijn dat ik er hier dus nog wat uitgebreider op terug kom.

Voor de geïnteresseerden; de releasenotes zijn hier verkrijgbaar.

Heel interessant zijn de 5, 10, 20 en 50 multi user seat licenties waarover op de site wordt gesproken! Dit impliceert dat het programma nu voor het eerst multi-user geschikt is.

Prijsinformatie:

Single licence users:

Gebruikers van Microsoft Expression Media kunnen upgraden voor 39,- euro

Gebruikers van iView MediaPro kunnen upgraden voor 49,- euro

Nieuwe aanschaf, dus zonder upgrade, kan voor 139,- euro

Multi license users:

5 seats 299,- euro

10 seats 549,- euro

20 seats 949,- euro

50 seats 1999,- euro

Alle prijzen zijn voor EU gebruikers nog excl. 25% VAT naar het schijnt...

Gestolen camera? Vind hem terug dankzij metadata!

Terugkerende bezoekers van m’n blog weten dat het gebruik van metadata een beetje een stokpaardje van me is. Echter ben ik niet de enige, gezien de toepassing die Matt Burns gemaakt heeft om met behulp van metadata je gestolen camera terug te vinden. Althans , als je over Google Chrome of Firefox beschikt…

Wanneer je een foto ,die gemaakt is met de betreffende gestolen camera, op de startpagina van 'Stolencamerafinder' sleept, wordt het serienummer uit de metadata (concreet gaat het hier om de EXIF gegevens) van de betreffende foto uitgelezen. Dit wordt vervolgens weer gebruikt om het internet af te zoeken naar foto’s die dit serienummer bevatten en dus met de betreffende camera of smartphone moeten zijn gemaakt.

Mocht je geen zoekresultaten krijgen dan biedt de site een optie om een ‘missing camera report’ in te vullen. Je krijgt dan een e-mail wanneer er later alsnog zoekresultaten ontstaan.

Met Chrome en Firefox kun je rechtstreeks een foto op de pagina slepen maar mocht je alleen over Internet Explorer beschikken of geen foto’s bij de hand hebben, dan kun je ook alleen het serienummer intoetsen.

http://www.stolencamerafinder.com/

Aanvulling medio januari 2014:
Er is nu ook 'Lenstag', een gratis online service voor iOS, Android en je webbrowser om eenvoudig de serienummers van je objectieven te registreren. Het idee is dat mensen voor aankoop van een objectief eerst even checken of hij niet als gestolen geregistreerd staat.

http://digital-photography-school.com/lenstag-camera-theft?utm_source=feedburner&utm_medium=twitter&utm_campaign=Feed%3A+DigitalPhotographySchool+%28Digital+Photography+School%29 

Nog een aanvulling:
Metadata kan voor nog meer handige toepassing gebruikt worden zoals bij het kopen van tweedehands apparatuur: https://digitaalfotobeheer.blogspot.nl/2013/07/metadata-bij-fotos-handig-en-wel-om.html 

To Picasa or not to Picasa?

Sinds versie 3.5 draagt Picasa niet meer het label ‘beta’ en wordt door Google dus beschouwd als een volwassen product. Inderdaad is het fotobeheer programma van Google erg vriendelijk in het gebruik en ziet er ’sexy’ uit. Het gezichtsherkenningsmechanisme werkt uitstekend en ook het toekennen van metagegevens gaat steeds beter. Is het daarmee dan ook serieus in te zetten als DAM? (Digital Asset Management).

Samenvatting:

In mijn opinie is het programma uitstekend te gebruiken voor het overgrote deel van de beeldmakers met smartphones en compactcamera’s. Het ontbeert echter de mogelijkheden die je nodig hebt wanneer je iets serieuzer te werk gaat. Persoonlijk zou ik iedereen die fotografeert met een spiegelreflexcamera onder deze groep willen laten vallen. Deze mensen hebben er blijkbaar iets meer moeite voor over om tot goede resultaten te komen, anders zou hij of zij wel met een compacter en goedkoper toestel rondlopen. Net zoals je met zo’n camera niet in JPG maar in RAW zult fotograferen zul je je foto’s willen beheren met een programma waarmee je je collectie foto’s goed kunt organiseren en waarmee je snel foto’s kunt terugvinden. Picasa is dan niet de meest voor de hand liggende keuze.

Review:

Hoewel ik op mijn blog geen reviews plaats wil ik toch wel even kort in gaan op de eigenschappen van Picasa. Zowel de sterke als de zwakke kanten komen aan de orde zodat je voor jezelf kunt uitmaken of het programma voor je eigen situatie geschikt is of niet.

Multiplatform:

Een belangrijke voorwaarde voor beeldverwerkers is dat een applicatie op meerdere platformen wordt ondersteund en dat is bij Picasa goed geregeld.  Je kunt er op Windows, Mac en Linux mee terecht.

Algemene functies:

Verder kent Picasa een goede rode-ogen verwijderfunctie, eenvoudige beeldaanpassingen en online sharing opties. De bewerkingen zijn niet-destructief (PIE ware), ook een erg belangrijk kenmerk voor een DAM applicatie.

Organisatie:

De organisatie van de bestanden in Picasa is gebonden aan de hierachie van de folderstructuur waarin de foto’s op je computer zijn opgeslagen. De tagging en album opties die Picasa biedt vormen geen goed alternatief hiervoor terwijl een goed DAM systeem juist op dat vlak veel mogelijkheden biedt. Picasa organiseert je foto’s in albums gebaseerd op je folderstructuur en op basis van datum. In theorie klinkt dit wellicht goed maar het werkt alleen enigszins wanneer je folders een beschrijvende naam hebben. Wanneer je net start met digitale fotografie dan is dit afdoende maar wanneer je over veel foto’s beschikt dan heb je meer organisatiemogelijkheden nodig, het liefst juist niet gebaseerd op foldernamen.

Zoeken:

De zoekmogelijkheden van Pica zijn erg beperkt en met name voor een Google product valt me dat erg tegen. Juist met de groeiende hoeveelheden digitale foto’s heb je hier namelijk grote behoefte aan en de meeste DAM applicaties bieden dan ook tal van mogelijkheden om de gewenste foto’s snel terug te kunnen vinden. Eigenlijk kun je binnen Picasa maar op een paar zaken binnen je foto’s zoeken, de meest bruikbare daarvan zijn de ‘Keywords’ (ook ‘labels’ genoemd) en ‘titels’ die, omdat ze in de IPTC header worden weggeschreven, ook uitwisselbaar zijn met andere programma’s. Echter belangrijke kenmerken als Land, Staat, Stad, Copyright, gebruiksvoorwaarden, ect. Eigenlijk zou je willen kunnen zoeken in alle velden die getoond worden in het eigenschappenscherm van Picasa (zie afbeelding bij dit artikel) en combinaties daarvan.

Hoewel het zoeken op personen, aan de hand van de automatische gezichtsherkenning, ideaal lijkt is het dat helaas toch niet. De naam informatie wordt namelijk niet in de foto (IPTC) opgenomen maar alleen in de Picasa database. Daarmee kun je dus alleen met Picasa gebruik maken van deze informatie.

Tenslotte:

Omdat het gratis is te gebruiken kan iedereen heel laagdrempelig kennis maken met Picasa en ik moedig iedereen dan ook aan om dat zeker even te doen, niet in de laatste plaats de makers van concurrerende applicaties. Zoals gezegd is de gebruikersinterface namelijk erg prettig in het gebruik en ik zou willen dat andere applicaties hetzelfde zouden ‘aanvoelen’. Veel van de ‘serieuzere’ concurrenten zouden hier een voorbeeld kunnen nemen. De functie omvang, met name het zoeken, is echter (nog) onvoldoende het Picasa serieus als DAM applicatie in te kunnen zetten.

Zomertijd, vergeet niet de tijdsinstelling van je Camera!

Vanacht wordt de zomertijd weer van kracht. Vergeet niet om de tijdsaanduiding van je camera('s) ook aan te passen. Deze gegevens worden namelijk als 'meta-data' in je foto's opgenomen en dan zou er sprake zijn van een verkeerde tijdsaanduiding. Met tools als Exifer kun je deze achteraf weliswaar aanpassen maar daar komt het in de praktijk meestal niet van. Beter is dus gewoon om de klok van je camera goed te hebben staan.

Is het nu erg dat wanneer je later ziet dat een foto om 10 uur 's ochtends is gemaakt terwijl het in werkelijkheid 11 uur was? Nou, op zich niet natuurlijk maar er zijn situaties te bedenken waarin het werkelijk lastig kan zijn. 

Stel dat je meerdere camera's gebruikt op bijvoorbeeld een huwlijk. Je zult dan achteraf graag alle foto's in chronologische volgorde willen sorteren, de klok van de camera kan daarbij van grote dienst zijn. Mits deze dus correct is (op alle camera's).